Rozdział 24

Park

Leon

Tak! Jest w moich ramionach,już jej nigdy nie wypuszczę. Staliśmy wtuleni w siebie jakiś czas , staliśmy tak jakby po za nami świat nie istniał...jakby byliśmy tylko my . Czułem jej oddech na mojej szyi.
-Leon...bo ja -nagle Viola odsunęła się a jej twarzy pojawił się smutek.
-Co się stało Violu tylko nie mów,że to było pożegnanie ...-mój głos zaczął drżeć.
-Nie Leonie ja chciałabym Cię przeprosić za to,że nie dałam Ci wytłumaczyć,za to,że Ci nie zaufałam ...Przepraszam.-spuściła głowę i odwróciła się .
-Violu- odwróciłem ją w moją stronę,podniosłem jej podbródek- Ty nie masz mnie za co przepraszać, nie jesteś niczemu winna. Kocham Cię i tylko to się liczy - spojrzałem jej głęboko w oczy i pocałowałem ją delikatnie w usta .

Chodziliśmy po parku sporo czasu. W końcu musiałem o to zapytać.
-Violu mogę zadać Ci pytanie ale proszę jeśli masz się gniewać,smucić, denerwować to nie odpowiadaj dobrze?
-Dobrze-mój głos zabrzmiał poważnie,ale było w nim słychać nutkę ciekawości a jednocześnie złości.
-Powiedz mi jeśli tylko chcesz kto Ci powiedział o tym wszystkim?-mina Violi od razu się zmieniła na zdziwioną i pełną złości - Jestem idiotą Ty mi wybaczasz a ja jeszcze się o takie głupoty pytam przepra..
-Tomas-przerwała mi i powiedziała ze spokojem w głosie.-ale proszę czy musimy psuć ten wieczór ?-przybliżyła się i pocałowała mnie w policzek.

Następnego Dnia;

 Dom Violetty 

Violetta 

Hmmm....wczoraj byłam rozdarta...czułam się jakbym stała na rozdrożu dróg i nie wiedziała w którą stronę skręcić. Lecz pojawił się drogowskaz-Leon ...mój Leon nie pozwolę żadnej dziewczynie mi go odebrać a co dopiero Emmie. Dobrze wiem,że chce nas rozdzielić ale nie uda się jej to .

Studio

Weszliśmy do Studio całą paczką. Nikt nie był zdziwiony,że Leon mnie tak szybko odzyskał, każdy wiedział,że Leon łatwo nie odpuszcza. Przechodziliśmy koło szafek, gdzie przy jednej z nich stała Emma. Skoro ona potrafi to ja też- pomyślałam. Nie wiem co wtedy mną kierowało,może chęć zemsty za sobotę czy udowodnienie jej,że Leon jej mój i wara od niego . Zatrzymałam się, pociągnęłam Leona za sobą na bok i pocałowałam go bardzo namiętnie,że aż sama się zdziwiłam,że potrafię tak przy tłumie ludzi, owszem całowałam się tak już z nim, ale wtedy byliśmy sami i nikt nam tej chwili nie psuł a tu nie dość,że szkoła,nauczyciele, ludzie ze szkoły. Ale musiałam .
-Wow Viola a to za co?- Leon był zdziwiony taką niespodzianką.
-Co nie mogę pocałować swojego chłopaka ?-Leon się obrócił i już wszystko wiedział,szeroko się uśmiechnął
-Och Ty moja lwico-powiedział mi do ucha i musnął mnie po szyi.-Proszę tak częściej.
-Leon -lekko go szturchnęłam
-Myślałem,że mam cichą, spokojną dziewczynę, a tu niespodzianka...prawdziwa Lwica, kobieta,która zabije każdego kto się zbliży do jej własności. Ale Violu nie masz powodu do zazdrości . -Leon odwrócił głowę, spojrzał mi głęboko w oczy i pocałował w czoło.Nagle podbiegła do nas Cami z Nata.
-Viola jesteś mistrzynią!-powiedziała uradowana Nata
-Gdybyś widziała jej minę, kurde minę wszystkich....-dodała Cami
-Mam nie powtarzalną dziewczynę,którą kocham -powiedział Leon,który się do mnie uśmiechną i objął mnie swoim silnym ramieniem .
-Jesteś wielka teraz na pewno się do was nie zbliży-powiedziała Nata.

Ja się tylko uśmiechnęłam lecz mój uśmiech nagle znikł. Poczułam perfumy, które będą kojarzyły mi się z największym koszmarem...i ten charakterystyczny chód ja go skądś znam ....odwróciłam się i nie mogłam do siebie dopuścić myśli,że osoba która chciała mnie skrzywdzić w parku..stoi 100 m za mną ....


****
To tyle taki rozdział na szybko pisany wiem,ze krótki ale serio ledwo wyrabiam. Czekam na opinie i pozdrawiam